Hai libros que son como un descenso aos infernos. Obras nas que o seu autor, extenuado tras unha intensión agónica, toca fondo e as cicatrices que a travesía do deserto deixa na súa ánima son tan profundas que só escribíndoas é quen de exorcizalas.
Tras a lectura de Bater de sombras, o máis recente poemario de Francisco X. Fernández Naval, un experimenta a dolorosa sensación de saberse rodeado de tebras, dunha escuridade mesta e líquida que atoa o corazón, que se deixa caer como chumbo derretido sobre as vas ilusións, sobre a amarga esperanza, sobre as soñadas ledicias.
Os versos de Fernández Naval laceran, marcan a ferro no espírito as horas aciagas, os infaustos pasares, as dúbidas sinistras. Os humanos somos, pero somos fatidicamente, condenados irremediablemente á escuridade das iniquidades, da traxedia, do ominoso. Todo o alaga un alento escuro, sen inocencia posible, un presente estéril e a inevitable derrota: “A sombra non se vence,/ é unha brétema/ que dilúe as formas,/ que reconstrúe as palabras nos ángulos/ de dentro”.
Criticalia 