Hai moito que sigo con interese a escrita de Paula Carballeira. Tanto é así que son varias as ocasións nas que manifestei publicamente o meu parecer sobre libros seus, admirando sempre a capacidade camaleónica da autora para conectar por igual co lector infantilxuvenil e co adulto, co que prefire o escénico e o que opta polo poético, co que lle resultan agradables as narracións curtas e co que goza do álbum ilustrado. Todas estas facetas literarias confirman a súa andaina como unha das máis plurais e orixinais dos últimos anos, polo que a aparición de cada novo libro seu resulta un estimulante desafío lector.
Esta sorprendente versatilidade de Carballeira levoume estes días atrás a me debrocar na narración breve A tartaruga Amodovou, un volume de pequeno formato da colección Oqueleo ideado para o lectorado de seis anos en diante.
A tartaruga Amodovou é a historia do quelonio Amodovou dende o seu nacemento ata a vellez. Un relato que é, ao tempo, unha viaxe física e unha viaxe interior, emocional e sapiencial. Deste xeito, a tartaruga Amodovou percorre, no seu vagaroso pero incansable camiñar, os máis diversos lugares, igual por terra que por mar ou por aire, e neles coñece outros animais que a axudan, a advirten ou a aconsellan.
É, por tanto, unha fábula moderna que quere facernos reflexionar sobre cuestións axiais e servir, así, de lúdica ferramenta de aprendizaxe para os máis noviños: o valor da amizade, a capacidade de superación, a curiosidade por aprender, a importancia da vontade, o decisivo da experiencia e da sabedoría acumulada e, por suposto, o absurdo inicuo das guerras e dos enfrontamentos humanos.
Un dos moitos acertos desta proposta de Carballeira está, ao meu ver, na transparente fondura dos diálogos e situacións que se formulan, esa admirable facilidade da escritora de Maniños para abismarnos nos máis graves problemas de xeito que se volvan de comprensión diáfana para grandes e pequenos. E facelo, amais, integrando no relato o coral simbólico doutros seres e realidades que representan valores positivos polos que se quere apostar: a liberdade das aves voadoras, a beleza e inmensidade abraiantes da natureza, a diversidade enriquecedora do planeta, en fin, a posibilidade dun mundo mellor, en paz e solidario.
Nesa vontade de conectar co lectorado máis miúdo A tartaruga Amodovou conta coas suxestivas ilustracións de Ana Seixas, unha explosión de cor e de formas, que xeometriza a visión de animais e lugares e deixa que a páxina se inunde de elementos, que se desborde en asimetrías que encaixan como nun inacabable e vertixinoso puzzle co relato escrito por Carballeira.
Publícanse cada mes ducias de libros en todo o mundo nos que se tratan, de xeito sisudo e moi académico, os asuntos sobre os que versa este libro. E claro que nesoutras obras se ha de atopar moita e moi cumprida información técnica verbo do ecoloxismo, o antibelicismo e a convivencia harmónica dos seres. Mais non hai moitos —todo o contrario, son ben escasos— os relatos nos que tan transcendentais cuestións se trasladan a pequenos e non tan pequenos con acuidade suma e sinxeleza non exenta de fondura. Por iso estou convencido de que a lectura de A tartaruga Amodovou ha de ser para moitos adultos unha intelixente e fermosa chamada á conciencia e, para os que agora medran aprendendo a vida, o espello dun mundo futuro mellor que entre todos teremos que construír, devagar, sen présas, como o paso de Amodovou, pero coa firmeza e a convicción que nos ensinan as súas voluntariosas patas nesta inesquecible historia.
[El Ideal Gallego e Diario de Ferrol, 19-1-2020]
Criticalia 