Palabras tabelas para Manuel Rodríguez Alonso

O martes 22 de setembro fóisenos o amigo e colega Manuel Rodríguez Alonso. O seu reloxo deixouno apenas nos 63 e fíxoo en Madrid, onde vivía dende hai ben anos, lonxe da súa Groba natal, nas terras de Ribadavia. A que non fala roubóunolo tras semanas de hospitalización por mor dun mal que non quixo deixalo na nosa compaña e que nos virou orfo o ámago.

Os seus compañeiros da Tabela dos Libros, que o benqueriamos e admirabamos, desexamos ofrendarlle unhas palabras de garimosa lembranza en humilde e improvisada homenaxe.

Manuel: saudiña onde esteas e velaí vai o canto merlo dos teus amigos.

a

Despedida silenciosa. Inma Otero Varela

A identidade fascinada de Antonio Piñeiro é a obra da que se ocupa Manuel Rodríguez Alonso na derradeira entrada do seu blogue, Bouvard e Pécuchet, hai escasamente dous meses. Lido agora semella unha despedida silenciosa. Para alén do evocativo do título, todo o que alí se di retrata ben a quen o escribe. Discreto, lúcido, minucioso, afable poderían ser algúns dos adxectivos que cadran ben co crítico e a persoa, para min descuberta recente. Poucas ocasións temos as persoas que traballamos nisto da crítica de partillar experiencias colectivas que perduren no tempo, sen máis interese que a ilusión de facer comunidade do (co) que nos gusta. A Tabela dos Libros creou ese espazo onde os compañeiros andabamos en zapatillas sen perder a responsabilidade dos zocos do traballo. Vai ser difícil reestruturar a casa. Tampouco será doado substituír o obreiro. Os seus textos non se limitaban, como tendemos ben veces as que nos dedicamos a estes traballos, ao despece estritamente literario e académico das obras. Sempre ían máis alá para tentar escaravellar no seu tempo, nas semellanzas e diverxencias con outros produtos culturais e ideolóxicos coetáneos sen perder de vista o posicionamento no curso da historia. Interpretar non é só deconstruír mais tampouco é só describir. Ou iso debía pensar Manuel xa que sempre incluía nas súas críticas a valoración ponderada que move á reflexión, ao desexo de entender os porqués de quen escribe e de quen le. Fondura, na súa vida e no seu pensamento, para vencer un dos males que, nas súas palabras, caracteriza hoxe en día parte da nosa identidade fascinada: a “sensación de banalidade ou ata de baldeiro”.

a

Palabras insuficientes para lembrar un amigo. Francisco Martínez Bouzas

Unha voz amiga acaba de informarme do pasamento de Manuel Rodríguez Alonso, compañeiro nas tarefas da Tabela dos Libros. Entre a incredulidade e o abraio, saen da miña mente e do meu corazón estas palabras: non tiven a fortuna de coñecelo persoalmente, mais, ao longo destes últimos anos, antes xa de colaborarmos os dous nesta xeira de seleccionar e facer públicas as nosas preferencias como lectores e críticos, admirei o labor de Manuel Rodríguez Alonso como rigoroso, acertado e independente comentador e analista dos libros galegos, traballos que lía con pracer na súa bitácora de crítica literaria Bouvard e Pécuchet. Un traballo escrupuloso de lectura e relectura de novidades das nosas letras e de reflexión serena, á marxe de urxencias, de camarillas e amiguismos, dalgunhas obras esenciais das nosas letras.

Os seus xuízos independentes, as súas valoracións argumentadas ficarán para min como un seguro vieiro polo que camiñar. Esta é a homenaxe que as miñas modestas palabras lle tributan ao intelectual, ao profesor, ao crítico e, sobre todo, á persoa honesta e apaixonada coas letras de noso que nestas datas nos acaba de deixar, entre a incredulidade de todos, tamén daqueles que, sen coñecelo, nos consideramos os seus amigos e admiradores.

a

O pan compartido. Montse Pena Presas

Non nos coñeciamos persoalmente mais eramos compañeiros. Compañeirxs, dxs que comparten o pan. O noso pan era algo especial, pois tamén daba boa mantenza e tiña a forma e a silueta dun libro. A nosa mesa eran estas páxinas, as do blog Criticalia, nas que o profesor e investigador Armando Requeixo nos convidara a sentar. E alí todos os meses, tranquilamente, cinco compañeirxs partillabamos lecturas e opinións case sen falar, cómplices e ocorrentes. Eles e ela quizais non o saiban, mais dende hai tres anos (estabamos agora a piques de cumprilos), miro curiosa –case como unha nena que quere saber máis e máis- e mesmo inqueda as súas escollas. “Coincidirán coas miñas? Descubriranme algo que eu non sei? Que me perdín este mes?” Se o fago, se corro lixeira a ver cales son non só as tres obras máis valoradas, senón tamén as escollas persoais de cada un deles, é sobre todo porque admiro e valoro o seu traballo, porque quero, sempre, seguir aprendendo. En realidade, porque é un luxo que me deixen tomar do seu pan.

Con Manuel (Manolo, noméabano os e as súas amigas) pasábame o mesmo. Lembro a primeira vez que coincidimos na mesa hai xa máis de dez anos: eu era unha moza que viña de rematar a carreira e que comezara a colaborar no Cartafol dos libros de Vieiros, que naquel entón levaba Moisés Barcia. El era xa un profesor consolidado, que por ignorancia descoñecera ata daquela, mais que cada vez que lía unha das súas críticas me sorprendía dobremente. Por unha banda, porque ás veces eran verdadeiras clases de galego, sempre atento aos usos correctos da lingua. Pola outra, polo destemido que era. Coido que nunca lera alguén que se expresara con aquela liberdade, con aquelas ás. A crítica en Galicia foi sempre, e aínda o é, un desexo que esvara entre o que se cre que se quere e o que de verdade se quere. No seu caso, ambos vértices foron sempre coincidentes. Coherencia, disque lle chaman.

Este mes, por primeira vez, fomos catro. Foi unha sorte de rara premonición (ás veces non só nas novelas hai sinais que marcan o que vai ocorrer) e sei que nos inquedou a todos e todas. En realidade, esquecemos que na vida, ao igual que na ficción, o tempo do discurso non adoita coincidir co tempo da historia. A historia, neste caso, hase encargar de superar o discurso. Ás túas compañeiras e compañeiros, quédanos un consolo: alí enriba, Manuel, seica o pan sabe mellor e tamén ten a forma dun libro.

a

O lector impenitente. Armando Requeixo

Hai veces en que a vida se empeña en demostrarche que a tristura non ten límites, que todo pode ser e non ser coa mesma facilidade coa que os primeiros ventiños de setembro cobran a presa da folla outoniza e velaíña.

Así me lañou a desaparición do compañeiro e amigo Manuel Rodríguez Alonso. E fiquei coa desacougante sensación de que deixamos sen dar cabo á costura de moitas fías, abondos proxectos, soños que compartiamos e que arelabamos poder concretar algún día, aventuras que xa non serán, ou si, pero serán diferentes porque non estará el para vivilas ao meu carón, ao noso carón.

Manuel era un dos lectores máis incansables que coñecín. Un portento de tenacidade e criterio, sempre disposto a deitar a ollada crítica sobre os máis diversos textos, sen refugar xénero ningún, interesado por igual nas novidades e nas recuperacións de obras doutrora.

Consagrou a vida á transmisión dun saber fondo do que se nutriu, con moito ben, o seu alumnado da UNED en Madrid, tamén aqueles que aprenderon as verbas de noso nos dicionarios que elaborou, nos estudos e monografías que asinou, na historia da literatura que nos legou. Pero, sobre todo, Manuel foi un colega de andainas críticas ao que lembraremos pola súa insubornable independencia, pola autenticidade das súas propostas lectoras, animadas decote polo mesmo devezo: ser unha estrela polar para a guía do mariñeiro lector nas súas intrépidas navegacións polo proceloso océano editorial.

A familia e os amigos sabemos, amais, que Manuel era un profesional xeneroso, sempre presto a axudar cando se requiría o seu concurso, desprendido para achegar a súa participación naqueles proxectos nos que era solicitado. Era, tamén, atento e cordial, bo conversador e moi observador, feliz na memoria e lúcido na reflexión.

Alí onde case ninguén se atrevía, Manuel era abandeirado. Nada nin ninguén coartaban o seu xuízo. Vivía entregue a unha única causa: a da lectura honesta, transparente, esencial.

Os que o benqueriamos sentimos agora o peso da canga da orfandade. Non poderemos informarnos puntualmente do que paga a pena ler no seu Bouvard e Pecuchet, tampouco saberemos das súas escollas na Tabela dos Libros desta casa, onde o seu parecer era tan apreciado e admirado polos que camiñamos, de mans dadas, sempre á súa beira.

Manuel: lelles aos de por alá arriba libros dos nosos escritores. E lembra darlles o teu consello, que sexan guiadiños e que te escoiten atentamente, que han de aprender a ver na letra o que só os espíritos sagaces coma o teu saben descubrir.

O Lueiro Rey de Novela Curta para Antonio Pichel Beleiro

Ás sete da tarde de onte, a Biblioteca Municipal do Grove acolleu a xuntanza de deliberación do XXI Premio Manuel Lueiro Rey de Novela Curta, convocado polo concello do mesmo nome. Con tal motivo, o xurado do certame, acompañado do concelleiro de Documentación e Patrimonio Álex Agüín e mais da técnica Marina Agüín, quen actou como secretaria con voz pero sen voto, tivo que escolmar a obra gañadora de entre un conxunto de quince orixinais presentados a concurso.

O xurado —a escritora Ánxela Gracián (que non puido asistir á xuntanza e enviou os seus votos por correo), o ensaísta Manuel Quintáns Suárez (en calidade de presidente), o escritor Juan Tallón (gañador da anterior convocatoria), o crítico Francisco Martínez Bouzas e eu mesmo—, logo das pertinentes consideracións sobre os méritos dos orixinais e dun proceso de peneira que, en roldas sucesivas, escolmou tres títulos para as derradeiras valoracións, determinou nomear gañador, por maioría de votos, á narración Xente que nunca antes morrera, lema “Mazurca de Milloi para gaita e bombo”. Unha vez aberta a plica, a obra resultou ser da autoría do pontevedrés Antonio Pichel Beleiro, residente en Poio e de vinte e oito anos de idade, que verá así publicada a súa primeira novela e recibirá os tres mil euros do premio.

Xente que nunca antes morrera ofrece unha trama a medio camiño entre o policial, o thriller psicolóxico e o relato sociolóxico da desfeita do mundo rural. Unha investigadora estadounidense chega a unha pequena parroquia galega para tentar descubrir qué é o que pasou, realmente, cun concidadán seu que morreu nun accidente automobilístico rodeado de estrañas circunstancias. A partir dese momento, escenifícase un choque de mundos entre o urbanita que representa a investigadora estranxeira e o enxebrismo tradicionalista dos paisanos cos que ten cruzar, poñendo de relevo os moi diverxentes territorios mentais e actitudinais nos que se moven os personaxes.

Polo medio, a descrición do esmorecemento dunha parroquia prototípica do noso rural, os secretos de aldea que se agochan para tecer redes de violencia inusitadas que só ante circunstancias extremas afloran, as lacras deixadas pola droga ou o os amores e tensións sexuais entre uns personaxes que se fan cribles na vivacidade e realismo dos seus parlamentos e na forza da intriga na que as súas vidas se ven atrapadas.

Prometedora primeira novela de Antonio Pichel Beleiro que verá luz o vindeiro outono da man de Sotelo Blanco Edicións, selo que publica as obras gañadoras deste premio que, máis unha vez, descobre unha nova voz para as nosas letras e recupera así a súa continuidade tras ser declarado deserto o pasado ano.

Noticia dos Premios Minerva 2013

Un ano máis, o Colexio M. Peleteiro de Santiago de Compostela deu a coñecer os relatos e poemas premiados no prestixioso e vedraio Certame Literario Minerva, o máis antigo dos que se convocan en Galicia, pois os seus inicios remóntanse a 1963. [Se clicas aquí poderás descargar un vídeo do evento]

A merecida fama destes premios medrou lustro tras lustro tanto da man dos que foron senlleiros mantedores e xurados destes modernos xogos florais coma dos numerosos escritor@s que foron distinguidos na súa mocidade co galardón.

Pois ben, na tarde do xoves 18, reuniuse nas instalacións do Colexio no barrio do Castiñeiriño un xurado composto por creador@s, docentes e crític@s que se repartiron para as modalidade de poesía e narrativa. Na primeira, figuraron o investigador e crítico Luís Alonso Girgado (en calidade de presidente), o poeta e etnógrafo Calros Solla, a estudosa e ensaísta Isabel Morán Cabanas, o narrador e xornalista Juan Tallón e mais o profesor Xabier Ferreiro Lozano, tod@s el@s como vogais. Da súa parte, para xulgar os textos narrativos compareceron o ensaísta e crítico Manuel Quintáns Suárez, a investigadora infantoxuvenil e crítica Montse Pena Presas, o filósofo e crítico Francisco Martínez Bouzas, a profesora Montserrat Fraguela Fraguela e un servidor, actuando como secretaria a tamén profesora Teresa González da Silva.

Logo dunha longa deliberación na que houbo tempo para apreciar debidamente a alta calidade dos textos presentados (111 en narrativa e 59 en poesía, dos cales foron escolmados para discusión na fase final 34 e 25, respectivamente), os xurados decidiron premiar os seguintes traballos:

Modalidade de narración

1º Premio a Elena López González, de 18 anos, alumna de 2º de BAC do IES Xograr Alfonso Gómez de Sarria, polo relato “Tigres azuis no mar de Andamán”.

2º Premio a Román Pérez Santalla, de 16 anos, alumno de 4º de ESO do Colexio Apóstol Santiago de Vigo, polo conto “Moscova 2093”.

3º Premio a Iria Iglesias Martínez, de 17 anos, alumna de 2º de BAC do IES Campo de San Alberto de Noia, pola narración titulada “Disturbia”.

1º Accésit a Alba Sofia Naseiro Lamas, de 17 anos, alumna de 1º de BAC do IES Basanta Silva de Vilalba, polo seu traballo “A Ratoeira”.

2º Accésit de novo a Elena López González, polo texto “A Tránsfuga”.

3º Accésit a Javier Rivas Rodríguez, de 16 anos, alumno de 1º de BAC do IES Carballo Calero de Ferrol, polo relato “Habitación 202”.

Modalidade de poesía

1º Premio a Brais Lamela Gómez, de 19 anos, alumno de Bacharelato Internacional en UWC ADRIATIC, pola súa triloxía “Cadernos vermellos”.

2º Premio a Afonso Francisco Traficante Fernández, de 17 anos, que cursa 2º de BAC no IES Antón Fraguas de Santiago, polo poemario “Paxaros de altos voos”.

3º Premio á xa amentada Elena López González, polo tríptico “Tres sombras”.

1º Accésit a Ignacio Delgado Ferreiro, de 17 anos, alumno de 2º de BAC do Colexio Compañía de María da Coruña, pola obra “Entartete Kunst”.

2º Accésit a Marcela Porto Mato, de 16 anos, estudante de 4º de ESO do Colexio Manuel Peleteiro de Santiago, pola triloxía “Ti, a Termomix e a Literatura”.

Tod@s @s gañador@, alén das correspondentes dotacións económicas, serán galardoad@s cun diploma acreditativo e mais unha medalla de prata do certame durante a entrega de premios que terá lugar o vindeiro xoves día 2 de maio, ás 17:10h., no Salón de Actos do Colexio Peleteiro, nunha sesión solemne na que pronunciará unha conferencia maxistral o dramaturgo, director e actor Manuel Lourenzo e que amenizarán os premiados coa lectura dun fragmento das súas creacións, adianto do que será publicado en breve nun volume coeditado polo centro e mais a Editorial Galaxia.

Juan Tallón, XIX Premio Manuel Lueiro Rey de Novela Curta

Narrativa de altura e hospitalidade meca van da man nesa referencial cita do noso outono literario que é o Premio Manuel Lueiro Rey de Novela Curta, impecablemente organizado polo Concello do Grove coa colaboración de Sotelo Blanco Edicións, selo no que ven luz as obras distinguidas neste prestixioso certame, o máis antigo e un dos máis importantes do seu xénero en Galicia.

Como cada ano por estas datas, os membros do xurado deste premio reuníronse onte sábado día 24 para deliberar e fallar a decimo novena convocatoria do galardón, na que participaron máis de dúas ducias de orixinais de estimable calidade.

O crítico e investigador Manuel Quintáns Suárez exercendo como presidente, a escritora e directora editorial Ánxela Gracián en representación de Sotelo Blanco Edicións, o profesor e crítico Francisco Martínez Bouzas e mais o gañador da anterior edición, o tamén escritor e crítico Mario Regueira, foron os encargados de xulgar os traballos presentados a concurso coa axuda da técnica de Cultura Marina Aguín Núñez e mais o concelleiro da área Alexandre Aguín, presentes nas deliberacións aínda que sen voto nestas. A tod@s el@s tiven a sorte de me sumar, nunha mañá que nos deparou a grata sorpresa de distinguir a Juan Tallón como unánime gañador do certame pola súa novela Fin de poema, presentada baixo o lema ‘O porvir baleiro’.

[Fco. Martínez Bouzas, Ánxela Gracián, Alexandre Aguín, Marina Aguín, Manuel Quintáns, Mario Regueira]

Juan Tallón (Vilardevós, 1975), quen xa fora declarado hai dous anos finalista deste premio pola excelente narración A pregunta perfecta, comezou a súa andaina publicando A autopsia da novela (2007, VI Premio Nicomedes Pastor Díaz do Concello de Viveiro) e foi logo recoñecido no 2009 co XXXV Premio Nacional de Narración Curta Modesto Rodríguez Figueiredo polo relato “Era el” e mais o V Certame Literario Concello de Ames polo conto “Pasaron trinta anos”, sendo unha sinatura habitual en diferentes medios tanto impresos como dixitais de expresión galega e non só.

Filósofo de formación e estudoso das figuras do galeguismo histórico da súa bisbarra natal —velaí, poño por caso, a documentada monografía Jacinto Santiago. Escenario grotesco e exemplar (1998)— é tamén un moi activo blogueiro dende a súa fiestra Probemos con veleno, na que achega case a diario xenuínas pezas de ficción xornalística en non poucas ocasións dadas a coñecer previamente en diferentes revistas e xornais.

É, pois, a de Juan Tallón unha traxectoria claramente ascendente, que leva camiño de convertelo nunha das voces máis orixinais e singulares do panorama narrativo galego dos últimos anos.

Á espera da publicación do manuscrito da novela nos comezos do 2013, momento no que poderá procederse ao comentario demorado da mesma, permítaseme apuntar hoxe aquí algunhas primeiras nótulas sobre esta magnífica narración que é Fin de poema, acabado exemplo de escrita metaliteraria e aínda metaficcional que prosegue e afonda nunha liña creativa aberta polo autor en anteriores obras.

Ideada a modo de particular mecano narrativo, o teselado que solapa este novo texto de Tallón configúrase nunha estrutura contrapuntística en catro estacións de cinco entregas cada unha na que van presentándose os últimos días da vida de catro escritor@s suicidas; a saber: Cesare Pavese, Alejandra Pizarnik, Anne Sexton e mais Gabriel Ferrater.

Cómpre non equivocarse: Fin de poema non é, malia o que poida parecer, unha novela sobre o suicidio, senón unha poderosa narración verbo da intensión lucidísima que revela o camiño certo cara a esa fin. Así pois, non importa tanto o relato concreto dese tránsito (que mesmo figura elidido na obra), como a recreación da agonía reveladora na que @s poetas deambulan cara ao incendio da derrota, ese ‘porvir baleiro’ que se abre ante eles cando chegou ‘a fin do poema’, cando xa non fica lírica ningunha á que asirse e a vertixe do nada o inunda todo.

Ese fastío vital, ese baleiro no que aboian e que conduce os personaxes cara ao abismo está contado por Tallón cunha superior captación das galerías sentimentais, dos tunelados do corazón que se abre a oportunos lugares de indeterminación e reconstrúe decisivos intres biográficos d@s escritor@s novelad@s con admirable habelencia.

Retrato denso e complexo de personalidades narrado con estilística precisa e depurada, o xogo de referencias cruzadas axuda a ganduxar o cosido interior deste enxeño narrativo no que figura sempre algunha cómplice inserción de personaxes galegos que, como pano de fondo, permite ancorar as historias e radicalas en clave propia.

Novela de novelas ou libro de libros, Fin de poema ha dar seguro moito que ler e que falar nos vindeiros meses, pois contribuirá a modernizar a nosa narrativa cunha aposta creativa na liña da máis aplaudida escrita estatal e internacional, que ten no repregamento do ficcional, na autoreferencialidade e no fragmentarismo calidoscópico e metadiscursivo un dos territorios máis fértiles e vangardistas.

Fornelos de Montes homenaxea a Manuel Lueiro Rey

[O profesor Manuel Quintáns Suárez no uso da palabra]

Onte estiven por Terras de Fornelos de Montes, o concello no que nacera o 9 de abril de 1916 o narrador e poeta Manuel Lueiro Rey, a quen se homenaxeaba co gallo da Convocatoria do I Premio de Poesía que levará o seu nome e que será fallado alá polo abril próximo. Con tal motivo, tivo lugar un acto literario no salón Multiusos do concello no que participaron diversos oradores amenizados pola Coral San Lourenzo do propio Fornelos, sesión que se viu complementada por un Outlet do Libro Galego que levou adiante naquela vila o grupo de Editores de Compostela e que gozou de grande acollida entre a veciñanza.

Para honrar a memoria de Lueiro Rey interveu primeiramente Xesús Alonso Montero, quen estaba previsto que tracexara un breve perfil biobibliográfico do escritor en pouco máis dun cuarto de hora, pero que ao final rematou por facer as delicias do público asistente abraiándoo co seu saber sobre a vida e obra do homenaxeado durante máis dunha hora e cuarto de intervención.

Tras tan sabedeira alocución, tomaron a palabra, por esta orde, Manuel Quintáns Suárez, Modesto Hermida García, Francisco Lores Mascato e Francisco López Franco ‘Chesqui’, aos que tamén me sumei.

O profesor Quintáns, logo de congratularse pola celebración do acto e salientar o vencello que uniu sempre a Lueiro coa súa terra de nacenza, deu lectura a unha fermosa prosa lírica do escritor titulada “Barcos varados”.

Na súa quenda de intervención, o estudoso e profesor Modesto Hermida felicitou os organizadores da xornada e quixo unirse á rememoración lueiriana co recitado do poema cabezaleiro de Escolma ferida, que declamou con grande agrado de todo o público asistente.

Da súa banda, o Presidente das Sociedades Galegas na Arxentina, Francisco Lores Mascato, primo do homenaxeado, lembrou a estreita amizade que uniu a este con diversas personalidades da emigración e o exilio bonaerense, principalmente Seoane, Lorenzo Varela e, sobre todo, Arturo Cuadrado, vello camarada polo que sentiu sempre grande afecto.

Francisco López Franco ‘Chesqui’, coordinador xeral do Consorcio Editorial Galego, tras lembrar os lazos amigables que o ataban ao autor, con quen chegou a ter un trato de familiar, quixo tamén recordalo nas súas palabras, polo que leu ao auditorio o artigo “Unha vila de mar: o Grove”, texto onde, amais de evidentes referencias á que foi a súa localidade de adopción, poden descubrirse  alusións ao seu Fornelos natal.

Estaba prevista igualmente a participación do crítico literario Francisco Martínez Bouzas, quen non puido asistir por motivos de saúde, así como do editor Olegario Sotelo Blanco, a quen tampouco lle foi posible achegarse ata Fornelos por motivos de axenda.

Cómpre salientar que o acto literario foi todo un éxito, tanto pola centenar asistencia ao mesmo coma, sobre todo, polo feito de ter sido arroupado por numerosos familiares do homenaxeado (algúns dos seus fillos, xenros e noras, amais de netos e sobriños políticos) e, tamén si, por contarse entre o público diversos persoeiros e autoridades que sería longo enumerar, mais que resumirei na persoa de Mariví Villaverde, a heroica escritora galega compañeira de fatigas do chorado Ramón de Valenzuela, unha das voces senlleiras da nosa escrita do pasado século.

Non quero rematar estas liñas sen felicitar vivamente tanto ao propio Concello de Fornelos de Montes —representado no acto polo seu alcalde Emiliano Lage—, soporte e anfitrión de tan amena xuntanza, coma ás xentes da Asociación Cultural O Cruceiro da Laxe, que, capitaneadas pola entusiasta Carmen Carreiro, facilitaron todos os medios e souberon sumar vontades para que a xornada fose unha realidade.

Do mesmo xeito, non debe deixarse de aplaudir a inestimable colaboración de Sotelo Blanco Edicións, quen fará realidade a publicación das futuras obras distinguidas no Premio Lueiro Rey de Poesía e quen, na persoa de López Franco ‘Chesqui’, colaborou decididamente para que esta festa das letras fose posible.

Por último, debe destacarse tamén que este acto literario serviu así mesmo para materializar unha irmandade entre os concellos de Fornelos de Montes e mais O Grove, no caso deste último representado pola súa Tenente Alcalde Aida Filgueira, quen manifestou a intención de que ambas as dúas corporacións continuasen colaborando na promoción e difusión da figura de Manuel Lueiro Rey.

[Marieta Lueiro honrando a memoria de seu pai]