O laio supurante dunha Terra lañada polas cicatrices da cobiza, da procura devecida de minerais, petróleo, xemas, elementos que capitalizar, explotar, transformar, esgotar. A loucura do escravismo das persoas polas persoas, tiranía de traballos inhumanos na extracción, fendendo as landas e as abas con degresas letais, carruseis de maquinaria esmagadora, devastadora, aniquiladora.
E xunto a toda esa vertixe de tesouros avarentos que cómpre desenterrar, a lembranza doída dun mundo que se foi, da paisaxe que perdemos, Arcadia feliz que non volverá, non, porque non hai lugar neste mundo dos mercados, das siderurxias, dos altos fornos e minerías mil para bucólicas do novo milenio.
Un manto de cinza nebulosa, de faíscas que queiman estratos abaixo, perforadoras, tuneladoras, megaescavadoras para esburacar, furar ata o abismo das entrañas, morte de Xea, imperio das Kapital, mercancía, mercadotecnia, plusvalía arrincada da derme a lategazos.
Desa tolemia, do rastro de morte e acabamento que tras de si vai deixando, ocúpanse os versos da sempre agonicamente lúcida Medos Romero, quen no seu recente A ansia do lóstrego fai tremelecer un alegado ecolóxico tal se fose unha oración contra a destrución irremediable das amazonías todas, dende a súa ben próxima e coñecida térmica das Pontes ata os máis lonxincuos paraísos do coltán, o lignito, o tantalio, en fin, o diamante.
Baixo o selo de Follas Novas Edicións e integrado na imprescindible colección Libros da Frouma, A ansia do lóstrego acompáñase das instantáneas do fotógrafo Antonio López Fernández, imaxes en branco e negro que nos transportan con inusitada forza ao escenario de tanta desolación, tan incontrolable anceio de posesión mortífera das veas do planeta.
Non é un libro amable este de Medos Romero, pero ben difícil era que o fose rodeados de tanta incuria e tamaña saña antiecolóxica como andamos, xustamente aquí, onda nós, o país da beiramar asfaltada, as costas chapapoteadas e o feísmo campal por toda parte. Por iso a palabra de Medos Romero é sabia cando recorda como soñou “o poder letal das escavadoras/ rabuñando vilmente as paredes da casa,/ os recordos máis íntimos, a nosa tribo expulsada,/ ―inútil e esboroada―, daquela, cando/ uns homes demarcaban/ a fortuna, o desangre dun pobo”. Velaí a traxedia xeolóxica.
[Publicado no xornal Faro de Vigo, 14-3-2013]
Criticalia 