Ramón Caride Ogando volve ao relato curto no recente Exogamia 0.3, volume breve no que reúne media ducia de historias que moi ben poderiamos encadrar nese particular subxénero da ficción científica, singular modalidade do arquixénero da ciencia ficción.
Malia a súa esperable diversidade argumental, todos os contos do libro coinciden na denuncia implícita dos desastrosos abusos e perversións aos que conduce a negación do ecolóxico e o desenvolvemento sostible, amais de amosar os perigos da perpetuación do clasismo social feroz e da cada vez máis acusada bipolarización entre mundo rico e mundo pobre.
Por descontado, as modulacións que tales distopías presentan en cada relato son ben distintas e, se en “Reciclado” a crítica se centra no neoescravismo da explotación polo Primeiro Mundo dos nenos do Terceiro Mundo como man de obra barata na extracción de materias primas e a elaboración de produtos manufacturados, en “Natural” o cuestionado é a obsesión cinexética que fai desaparecer especies; se en “Mnemotécnica” se pon de relevo a manipulación agochada tras a evasión farmacolóxica, en “Heteroxénico” é o aberrante da manipulación xenética sen límites o recreado; se, en fin, en “Observador” o que se reduce a espectáculo é o duro drama da inmigración do Estreito, en “Aleatorio” é a trata de corpos a que nos lembra o aberrante dalgunhas condutas.
No ronsel do mellor J. G. Ballard, Exogamia 0.3 de Ramón Caride Ogando convida á reflexión sobre o presente suicida, agora que aínda estamos a tempo de evitar o témero futuro polo que, parece, nos empeñamos en chamar.
[Co título “Presente suicida”, publicado no xornal Faro de Vigo, 9-6-2011 e La Opinión, 18-6-2011]
Criticalia 